Prolog

Spojrzałam na niego oczami pełnymi żalu.

- Dlaczego? Wyjaśnij mi dlaczego?! – Czułam jak do oczu napływają mi łzy. On siedział naprzeciwko i bacznie mi się przypatrywał. Jego mina nie okazywała żadnych uczuć. Ciężko było mi odgadnąć o czym teraz myśli. On jedynie milczał ciągle wpatrując się we mnie.

- Nie wiem. Tak już po prostu musi być. – Spojrzał mi prosto w oczy z obojętną miną. – I nic już na to nie poradzimy. Takie jest przeznaczenie tego świata, a my musimy po prostu odwalić swoją robotę. – W tym momencie ogarnęła mnie złość. Zaczęłam go nienawidzić z całego serca.

- I ty uważasz się za… - nie dał mi dokończyć. Znalazł się szybko przy mnie i zakrył mi usta dłonią. Nie mogłam pojąć, że nie robi dosłownie nic, żeby temu zapobiec. Złość narastała we mnie równie szybko, jak łzy napływające do oczu. Wpatrywałam się w niego, a on we mnie. Wyglądał jakby chciał przeniknąć moje myśli. Ja starałam się wymusić w nim telepatycznie aby pomógł mi zmienić los tych wszystkich ludzi.

- Przepraszam… - wyszeptał cicho i usiadł z powrotem na swoim kamieniu.

Wyobraziłam sobie ich twarze… Te które widywałam codziennie i te sprzed kilku chwil…

Obcych, których mijałam na ulicach…

Ludzi, których znałam tylko z widzenia…

 Znajomych ze szkoły i podwórka…

 Najbliższych przyjaciół…

 Rodzinę, którą niestety doceniłam dopiero w tym momencie…

Było mi żal nawet wrogów, których miałam dość sporo.

Nie mogłam uwierzyć, że to już nadeszło… Czy to naprawdę musiał być już koniec…?